Ondanks zijn oer-Nederlandse naam vloeit er door de aderen van Harry Bronkhorst een mix van Nederlands, Chinees, Javaans, Duits en Frans bloed. Hij werd geboren in 1951, kort nadat zijn ouders vanwege de onafhankelijkheidsstrijd in Indonesië naar Nieuw-Guinea waren gevlucht. In 1953 kwam het gezin Bronkhorst naar Nederland.
Tekenen en schilderen waren altijd Harry's grootste hobby's. Hij had graag naar de kunstacademie gewild, maar dat is er nooit van gekomen. Hij kwam op kantoor terecht. In de loop der jaren begon het kunstenaarsbloed echter meer en meer te spreken. Dit leidde tot het moment waarop een keuze gemaakt moest worden: veilig verder in een vaste baan waar zijn hart niet lag, of het pad van het ongewisse kunstenaarschap op. Het werd de schilderkunst en hij heeft daar nog geen moment spijt van gehad. Tijdens diverse exposities is gebleken dat het werk van Harry Bronkhorst wordt gewaardeerd. Ook de reacties op zijn website geven dat aan.
Harry schildert realistisch. Zijn werk moet (vooral ook voor hemzelf) herkenbaar zijn. Zijn schilderijen verbeelden vaak plaatsen die echt bestaan, maar je zult ze nooit terugvinden zoals hij ze heeft geschilderd. Hij maakt eerst schetsen, laat weg of voegt toe. Het gaat er niet zozeer om een bestaand tafereel weer te geven, als wel een bepaalde sfeer. Hij gaat net zolang door totdat hij op papier op de plek is aangeland waar hij zou willen zijn. Die schets werkt hij daarna uit tot een schilderij. In zijn werk probeert hij de rust te leggen van een oorspronkelijk landschap. Hij heeft als kind waarschijnlijk als eerste een huis en een boom getekend. Huizen tekent hij bijna nooit meer. Bij huizen horen mensen en mensen produceren geluid, terwijl het stil moet zijn in zijn schilderijen.
Met bomen voelt hij zich verbonden. Ze fascineren hem, net als luchten, stenen en de zee. Dan is de relatie met het landschap gauw gelegd. Een boodschap heeft hij niet in zijn werk. Ook niet een uitgesproken voorkeur voor een bepaald landschap. Maar wel een voortdurende drang om dat wat hij mooi vindt, weer te geven op doek of papier. Als dat voor zijn gevoel gelukt is, mag iedereen het zien. Dan hoopt hij dat de toeschouwer ook op die plek wil zijn en door het kijken naar zijn werk de stilte voelt die hij trachtte te schilderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten